Via de hotelsatelliet kan ik op mijn hotelkamer in Praag enkele posten uit het vaderland ontvangen. Het is al laat wanneer ik mijn dasknoop losmaak en mij op het bed laat vallen met de afstandsbediening in de hand. Canvas is te vinden op het nummer 137, volgens het stukje opkruilend geplastificeerd karton dat ooit betere tijden heeft gekend.
Ik kom terecht in de Canvaslus met de herhaling van Terzake waarvan ik een trouwe fan ben. Eigenlijk zou ik mijn tv graag van de hand doen, ik kan via ”www.deredactie.be” ook wel op de hoogte blijven; maar ik zou de rustieke momenten missen, met het glaasje wijn in de relaxzetel met het voetstuk uitgeklapt en de leuning lichtjes achterover, een yoga-moment met eeuwigheidswaarde.
Op de vooravond van Rerum Novarum zou men beter het televisietoestel niet aanzetten, tenzij iemand graag een doktersbriefje wil krijgen wegens depressiviteit; de christelijke vakbond heeft van die dag zijn hoogdag gemaakt, zoals de sossen dat van 1 mei gemaakt hebben (1 mei is al vele jaren een dagje waarop ik mij opsluit in mijn bureau en achterstallige stapels met administratie een beetje probeer af te bouwen).
Eén of andere voorzitter van het ACW gaat op pensioen, er wordt een liedje voor hem gezongen en hij krijgt het woord in de studio van Terzake. Het duurt geen minuut of het grote woord is eruit : de solidariteit. Dit woord staat op de eerste plaats wanneer het gaat over woorden die stinken. Vraag aan een vlieg wat zij vindt van een sappig maar toch stevig stuk stront, ze zal u in gastronomische termen beschrijven hoe lekker die chocomousse wel is.
Het wordt steeds duidelijker in onze maatschappij : solidariteit betekent werken voor hen die niet werken. Elke euro boven de 1500 EUR die eerlijk verdiend is (ik spreek hier niet over zwart geld, maar over een arbeidscontract met vermelding van het loon) zou volgens de natte dromen van de vakbond moeten gestort worden in een grote doofpot waarin zij dan kunnen graaien en werklozen, vreemdelingen, ziekenkassers, gepensioneerden, brug-gepensioneerden royale cadeau’s kunnen aanbieden; het enige wat die niet-werkenden daarvoor moeten doen is ofwel in hun bed liggen ofwel in hun tuinzetel naast hun zelf getrokken aardappelvoren in de moestuin.
Dat topmannen een bonus krijgen, dat is al lang door de vakbond in een zeer negatief daglicht gesteld; dat er managers zijn die 5000 EUR netto per maand verdienen, dat noemen zij openlijk een schande; in hun blik zie je dan die helse grijns alsof ze willen zeggen : het is zodanig oneerlijk dat dergelijke mensen zoveel kunnen verdienen dat het moreel verantwoord is om ’s nachts bij hen binnen te breken en al wat ruikt naar rijkdom buiten te sleuren, want dat is solidariteit, de sterkste schouders moeten immers de zwaarste lasten dragen, het is de toepassing van het principe van de eerlijkheid dat alles wat iemand boven de 1500 EUR verdient, terugvloeit naar diegenen die niet de kans hebben in hun leven om minstens 1500 EUR te verdienen, zij mogen toch ook menswaardig leven ?
Had ik vanavond in de studio gezeten, dan had ik mijn loonbrief op tafel gelegd en gevraagd : wat is daar oneerlijk aan ? Een alleenstaande dopper met personen ten laste kan maximaal 1200 EUR per maand trekken; als ik door hard te werken, door in het buitenland te verblijven, door permanent bij te studeren, door cursussen te volgen die minstens 3000 EUR kosten voor 3 dagen dan een brutoloon op tafel kan leggen van 4500 EUR, waarom zou dat oneerlijk zijn ? Waarom moet ik daar de helft van afgeven? Waarom geeft iemand die 1500 EUR verdient ook niet de helft af ?
Ik dacht dat ik eerlijk voor mijn boterham kon werken; ik dacht dat ik mijn verdiensten kon optrekken door nog harder te werken, meer uren, verder van huis. Hoe komt het dat in naam van de solidariteit, in naam van de sociale beweging, brave goed verdienende burgers zich maand na maand zo laten pluimen ?
We hebben dringend nood aan een revolutie : iedereen even solidair, iedereen betaalt 30% belasting op zijn loon. Dat zou pas eerlijk zijn.
BlackBerry Box 