Maand: december 2009

De spiegelreflex

Voor wie de Thalys naar Parijs wil nemen, is dinsdag een geschikte dag; het is dan veel minder druk; maandagen en vrijdag zijn te mijden. Hoewel het systeem van de reservaties wel altijd een plaats garandeert, duurt het opstappen en het afstappen vaak veel langer.

Mijn tickets voor vandaag waren reeds een maand op voorhand geboekt; ik was dus behoorlijk ontspannen toen ik mijn rijtuig en zitplaats opzocht. Bovendien had ik pas rond de middag een afspraak in een hotel in Parijs. Het was nog maar kwart na negen, ruim tijd dus om nog wat cijfergegevens op mijn Mac te bestuderen en een kleine powerpoint voor deze middag in elkaar te steken.

Ze zat reeds schuin links aan het raam, aan een tafeltje waarop cursuspapieren waren uitgespreid; een jong studentje, dunne zwarte wollen legging en een kort lichtgrijs rokje dat omhoog gekropen was omdat ze haar rechterbeen over het linkerbeen had gelegd. Ze leunde niet tegen de zetel, zat met rechte rug te schrijven in haar notities, geconcentreerd gebogen boven haar papieren. Dat was toch de eerste indruk.

Nadat ik mijn overjas en vest op het bagagerek boven mijn zetel had weggelegd en wat barokke orgelmuziek van Bach op mijn iPod had gekozen, viel het me voor de eerste keer op, zonder dat zij mij in de gaten had; ze zat zich enkele seconden te spiegelen in het glas van de treinwagon, lichtjes spelend met de vingers in haar kapsel, donkerbruin met een klein laagje gel lichtjes blinkend, kort golvend in een losse staart bijeengebonden. Ze had een erg verfijnd gezichtje, gaaf en jong. Ze wist erg goed van zichzelf dat haar verschijning de blikken in haar richting deden keren, zeker de mannelijke.

Hoeveel tijd per dag zou zij doorbrengen aan haar schoonheid, alle momenten van spiegelen en het haar strelen mee gerekend ? Zou zij even intensief met haar look bezig zijn op haar eigen kamer ? Of was zij onderweg naar een contact waarvoor ze de mooiste van de wereld wou zijn ? Of wou zij elke dag voor iedereen de mooiste van de wereld zijn ?

Het zijn vragen die in het hart van een man nooit een bevredigend antwoord zullen vinden omdat dit fenomeen van mooi willen zijn door vrouwen steevast wordt ontkend, hoewel het duidelijk genoeg is dat zij daar wel mee bezig zijn. Is dat een onbewust trekje, eigen aan het vrouw-zijn ?

Er zit een erg grote paradox in het gedrag van die knappe vrouwen. Ze willen permanent mooi zijn, ze meten dat zelfs in het aantal zijdelingse blikken die zij opvangen en in een station of op een perron kunnen dat er vele tientallen zijn in enkele minuten. Het liefst hebben ze die blikken die vanuit een onverwachte hoek ineens geconfronteerd worden met die seconde schoonheid, daarbij even ademloos van verbazing starend stokken in de adem en dan het ademen hernemen en de blik afwenden. Vraag hen naar dit fenomeen en ze zullen het integraal ontkennen en afdoen als de grootste nonsens van iemand met veel te veel fantasie.

Waarom zouden vrouwen zich mooi maken wanneer niemand hen zou kunnen zien? Enkel omdat ze zich willen goed voelen in hun vel en het nodig hebben om er verzorgd uit te zien ? Neen. Toch blijft dit één van de grootste mysteries van de vrouwelijkheid. Het zit al zolang in de genen dat vrouwen er zich niet meer helemaal bewust van zijn; mannen zijn al heel die tijd onderdeel van deze spiegelreflex en begrijpen nog altijd niet wat er zich feitelijk afspeelt aan die andere kant van de spiegel.

Gelukkig is dit een mysterie dat nooit helemaal zal opgelost geraken; het zou spijtig zijn, want de spiegelende jonge vrouwen, de sexy jonge moeders, de verleidelijke rijpere vrouwen, het zijn stuk voor stuk sprankelende momentjes die de eentonige grijsheid van het bestaan op een tintelende manier doorbreken.

Misschien heb ik gedurende de rit naar Parijs meer naar het spiegelende studentje zitten kijken dan zij naar zichzelf; ik ben in ieder geval als een opgeladen en tevreden man in de Gare du Nord uitgestapt; de bespreking in het hotel verliep bijzonder constructief.

umaUma Thurman, Ange ou Démon, Givenchy